Er is een kleine sensatie in de maak, hou het vooral niet stil! Vakmensen die weten hoe een sax-bas-drums trio functioneert en handig tussen de op de loer liggende clichés slalommen, zijn dun gezaaid. Twee jonge veteranen nemen ‘on the bandstand’ een jonge kerel op sleeptouw. Op zijn beurt injecteert die jonge gast de muziek met een dosis frisheid die een mysterieuze glimlach tevoorschijn tovert op het gezicht van zijn twee medemusici. Dit zou in een notendop het verhaal achter het Mamutrio kunnen zijn.
Lieven Cambré is de altsax van dienst. Altsax in een trio zonder gitaar of piano is niet echt een evidente keuze, dus weinig voorbeelden... Iets in het spel van dit trio doet denken aan groepen rond Mark Turner. Dan is de creatieve melodische input van de Tristano-adepten als Warne Marsh of Lee Konitz nooit ver weg. Piet Verbist, die andere jonge veteraan, houdt alles in de juiste banen met de nodige verbeelding. Onopvallend zuigt drummer Jesse Dockx de aandacht naar zich toe.
Toen deze opnames gemaakt werden , was Jesse Dockx amper 18. Wat doet denken aan het optreden van Miles in Antibes in 1964 toen de Master Of Ceremony Tony Williams aankondigde en terloops vermeldde “ il a 17 ans” , zich goed bewust van de sensatie die de drummer teweeg zou brengen bij een publiek dat hem niet kende. Dockx speelt alert en met de energie van een jong veulen. Hij drumt de bas en sax niet in een hoekje maar etaleert schijnbaar achteloos en in functie van het groepsgeluid zijn technisch kunnen. Een pluim ook voor Fré Madou die als opnametechnicus alle nuances in de muziek wist te capteren.
Dré Pallemaerts schrijft in de liner notes dat jazz zichzelf vernieuwt door jonge musici te koppelen aan gevestigde waarden. En dit is wat deze groep doet. Mamutrio speelt niet in Antibes, de kans dat je ze aantreft in een kleine club in je buurt is groter. Ook dan twijfel je best niet om te gaan luisteren hoe jazz anno 2017 best boeiend kan zijn. ‘Primal Existance’ werd trouwens uitgebracht op het Amerikaanse label Origin Records. Om maar te zeggen dat ze er aan de andere kant van de oceaan toch ook wel ‘iets’ in zien.
Iwein Van Malderen
Dit artikel verschijnt ook op draaiomjeoren.com
Lieven Cambré is de altsax van dienst. Altsax in een trio zonder gitaar of piano is niet echt een evidente keuze, dus weinig voorbeelden... Iets in het spel van dit trio doet denken aan groepen rond Mark Turner. Dan is de creatieve melodische input van de Tristano-adepten als Warne Marsh of Lee Konitz nooit ver weg. Piet Verbist, die andere jonge veteraan, houdt alles in de juiste banen met de nodige verbeelding. Onopvallend zuigt drummer Jesse Dockx de aandacht naar zich toe.
Toen deze opnames gemaakt werden , was Jesse Dockx amper 18. Wat doet denken aan het optreden van Miles in Antibes in 1964 toen de Master Of Ceremony Tony Williams aankondigde en terloops vermeldde “ il a 17 ans” , zich goed bewust van de sensatie die de drummer teweeg zou brengen bij een publiek dat hem niet kende. Dockx speelt alert en met de energie van een jong veulen. Hij drumt de bas en sax niet in een hoekje maar etaleert schijnbaar achteloos en in functie van het groepsgeluid zijn technisch kunnen. Een pluim ook voor Fré Madou die als opnametechnicus alle nuances in de muziek wist te capteren.
Dré Pallemaerts schrijft in de liner notes dat jazz zichzelf vernieuwt door jonge musici te koppelen aan gevestigde waarden. En dit is wat deze groep doet. Mamutrio speelt niet in Antibes, de kans dat je ze aantreft in een kleine club in je buurt is groter. Ook dan twijfel je best niet om te gaan luisteren hoe jazz anno 2017 best boeiend kan zijn. ‘Primal Existance’ werd trouwens uitgebracht op het Amerikaanse label Origin Records. Om maar te zeggen dat ze er aan de andere kant van de oceaan toch ook wel ‘iets’ in zien.
Iwein Van Malderen
Dit artikel verschijnt ook op draaiomjeoren.com
RSS Feed
